Si, loitaría por ti…
Si, todo o que eu fago,
fágoo por ti.
Quen merece a pena?
En quen confiar de novo?
Dar todo por unha persoa e ver que
non é mutuo, doe.
Pero eu non poderei vivir o amor
doutra maneira.
Se un día me namoro
será así.
Se algún día puidese
ser escuma de mar a miña voz
devalarían os latexos para bicarche o ouvido,
tremería a brancura
até o fin de cada terra contigo,
voaría este alento
entre o sal e o fulgor.
Como se a punta das ondas
nesta punta do mundo
chegase exactamente
ao teu extremo amor.
Yolanda Castaño
Intento pasalo ben,
descansar,
recuperar a alegría,
aprender a vivir así,
non esperar nada de ninguén,
soñar que un día
alguén me sorprenderá sen máis,
poderei confiarme,
e cantar por todo o alto
esta canción.
Cando ves que alguén
se alegra de verte,
que te busca,
que está pendente de ti…
É a mellor sensación que podo sentir.
E despois corresponder,
cun abrazo, un beso…
Aínda que me fixeron sufrir moito,
sinto que o amor sempre será
o meu motor na vida.
“I don’t wanna fall in love”: Chris Isaac
Non máis tristeza,
non máis soidade,
non máis pesimismo…
Necesito volver a ser quen era,
non quero preocuparme por nada
máis que non sexan os meus.
Terei que conformarme…
Pero aquí non o consigo…
Espero con ansiedade estar aí,
tranquilamente…
E conseguir recuperarme.
O mellor compañeiro de vida
será aquel que me corresponda
en todo o que eu fago por el.
Aquel que me quere ver feliz
por encima de todo,
aquel que me cuida e se preocupa
por min non só con palabras
senón con feitos.
Aquel que ante os problemas
fai o imposible por solucionalos.
Aquel que acepta os erros
e cada día quere ser o mellor.
Aquel que se me decepciona
QUERE RECUPERARME.
Aquel que nunca me deixará soa.
Chegou unha pequena alegría,
que me vai dar algo dese descanso que necesito,
coa que, por fin, me valoran
todo o meu esforzo e traballo.
Pero é unha alegría que
non me devolve a felicidade ao meu corazón.
Agora estou aquí, no meu refuxio.
“It must have been love”: Roxette
Ando de forma mecánica,
traballo de forma mecánica…
Pero cando vou dar o paseo,
párome a pensar o que pasa,
e non consigo a solución.
Gustaríame andar este camiño
máis rápido, pero pasa lento…
Nunca esquecerei este tempo.
Só me queda esperar, esperar
a que o tempo me devolva
a felicidade que eu tiña
e que me sacaron
pouco a pouco. Enya: “Only time”
Cantas veces máis o meu corpo
sentirá os efectos da tristeza!
Intento loitar para que non me afecte
pero non o consigo!
Agora teño que rexurdir de novo!
Limpar os restos que quedaron,
como as olgas que están na area
despois de moito mar.
Nada máis que respirar ese salitre,
nada máis que pasear sen présa, sen medo…
Nada máis que probar a auga,
que mirar ao meu redor e sentir esa calma…
Repítome mil veces que é iso o que necesito,
NADA MÁIS!
Aínda que sei que o amor
me daría esa ilusión perdida.
Rosa, celeste, verde, area, mariño…
Cada día que vou,
nunca está igual.
O que sempre penso é no difícil que é
estar alí dentro, sen ver os que máis queres.
Por iso teño que aguantar,
porque o vivín desde pequena
e nunca oín unha queixa.
Por iso agora eu teño que
seguir o exemplo que me deches.
Canto necesito esta tranquilidade
cada día!
Cada vez levo peor estar lonxe de aquí.
É difícil estar soa onde non quero estar,
non poder acompañarme dos que quero,
pasar os mellores anos da miña vida así,
sen ningunha alegría.
Pero de todo se aprende,
e agora, máis que nunca,
sei o que quero
e o que nunca vou volver a permitir.
Probo mil cousas para calmar
esta ansiedade, pero nada fai
que a miña mente pare de buscar
entre os recordos, que o meu corpo
descanse sen máis.
Cantas veces miña nai
me fixo estes buñuelos! Agora tócame a min!
O mellor da vida é encontrar a unha persoa
que saque o mellor de ti, que te coide nos
momentos malos e que nunca, nunca
se aparte de ti.
“I’ll stay by you”: The Pretenders
son os sentimentos que me dominan.
Penso nos motivos e son reais.
Poderei algún día ser feliz eu soa?
Espero que si,
necesito sentirme ben
soa.
Xa está aquí a caloriña,
tanto que me gusta,
pero a mesma rutina,
día tras día o mesmo sentir.
Non encontro nada que me ilusione,
só teño decepcións.
Escoito o que me di o corazón,
poderei confiar de novo?
Algún día volverei a deixarme levar por el?
Morriña,
É o sentimento que me invade,
sempre presente,
morriña por vervos,
morriña por compartir momentos,
porque cada día que pasa
sen estar aí,
non significa nada.
Estes anos son pura rutina,
pero estando ao voso lado
teñen sentido.
.
Cantas veces teño paseado por aí,
os anos fan que teña outra mirada.
Teño claro o que quero,
non máis promesas sen cumprir.
Cantas veces te boto de menos,
cantas veces nos despedimos…
Teño que aceptar todo
e ser feliz, a pesar de estar
onde non quero
e vivir
o que non quero.
As Policas, o meu refuxio.
O único que me faría estar ben
noutro lugar
sería encontrar o verdadeiro amor.
Repítome a min mesma: Calma, todo pasa!
Pero aquí nada ten sentido.
A cada momento o meu corazón pídeme
estar alí, pasar tempo cos meus…
Estar na casa.
A veces un non pode aguantalo
todo só,
a veces un necesita axuda,
a veces un ten que desfrutar da vida.
Non sei como facer que me entendas,
Xa coñezo como é loita,
agora escóitame,
Es ti a razón pola que son así,
es ti a razón pola que non paro,
es ti a razón que me fai difícil
estar aquí.
“Sometimes You Can't Make It”: U2
Unha ventá pola que poida
falar cos que alí descansan,
pedirlles consello, xa que todo o ben…
Así nunca me quedaría soa,
así nunca me enganarían,
así estaría tranquila,
sabendo que os meus
estarían sempre comigo.
Aínda me acordo cando non ía ninguén.
Que gusto!
Eu sigo igual,
pasando as miñas tardes de verán alí!
Intento non pensar,
limítome a seguir esa rutina.
Cando estou en Castro,
gustaríame que o tempo pasase rápido.
Sinto que teño que estar aquí
cos meus!
