Cantas veces máis o meu corpo
sentirá os efectos da tristeza!
Intento loitar para que non me afecte
pero non o consigo!
Agora teño que rexurdir de novo!
Limpar os restos que quedaron,
como as olgas que están na area
despois de moito mar.
Nada máis que respirar ese salitre,
nada máis que pasear sen présa, sen medo…
Nada máis que probar a auga,
que mirar ao meu redor e sentir esa calma…
Repítome mil veces que é iso o que necesito,
NADA MÁIS!
Aínda que sei que o amor
me daría esa ilusión perdida.
Rosa, celeste, verde, area, mariño…
Cada día que vou,
nunca está igual.
O que sempre penso é no difícil que é
estar alí dentro, sen ver os que máis queres.
Por iso teño que aguantar,
porque o vivín desde pequena
e nunca oín unha queixa.
Por iso agora eu teño que
seguir o exemplo que me deches.
Canto necesito esta tranquilidade
cada día!
Cada vez levo peor estar lonxe de aquí.
É difícil estar soa onde non quero estar,
non poder acompañarme dos que quero,
pasar os mellores anos da miña vida así,
sen ningunha alegría.
Pero de todo se aprende,
e agora, máis que nunca,
sei o que quero
e o que nunca vou volver a permitir.
